mazi Aai -Marathi nibhandh  मित्रांनो आज आपण माझी आई हा निबंध पाहणार आहोत तरी तो तुमला आवडलं अशी आशा करुन निबंधास सुरुवात करूया 

                              

                            माझी आई

mazi Aai -Marathi nibhandh
mazi Aai -Marathi nibhandh 

                                                      [ मुद्दे : मातृदेवो भव - आईचे थोर उपकार बालपणी आईने घेतलेले कष्ट आपल्यातील  त्रुटी जाणून केलेली उपाययोजना - माझ्या विकासासाठी आईने केलेला त्याग -करताना माझ्या सर्वागीण विकासाची काळजी- थोर व्यक्ती आणि या थोर माता- आई थोर गुरु आईसंबंधी माझे कर्तव्य...]



रामायणात महर्षी वाल्मीकीनी रंगवलेले प्रभू रामचंद्र म्हणतात, 

'जननी जन्मभूमिश्च  स्वर्गादपि गरीयसि ।' 

खरोखर किती अचूक वर्णन आहे हे। आईपुढे स्वर्गाचेही माहात्म्य थिटे पडते. आईच्या प्रेमाची बरोबरी कोणीही करू शकत नाही. कवी मोरोपंत आईचे माहात्म्य सांगताना म्हणतात, "इतरांनी कितीही प्रेम केले, माया केली तरी त्यांचे 'प्रसादपट' हे थिटे ठरतात तसे आईचे नसते, तिची माया कधी आटत नाही. अगदी आपल्या कुपुत्रालाही तो विटत नाही."

माझी आईही अगदी अशीच आहे. आजचे माझे यश पूर्णपणे माझ्या आईमुळेच मला मिळाले आहे. परवाच शाळेतील विविध स्पर्धात मला बक्षिसे मिळाली. माझे हस्ताक्षर हे सर्व विद्यार्थ्यांच्या हस्ताक्षरापेक्षा उत्कृष्ट ठरले, याचे संपूर्ण श्रेय माझ्या आईकडे जाते.                                                                                                                                                          लहानपणी अनेकदा मी लिहिलेल्या मजकुरातील हस्ताक्षर पसंत पडले नाही की आई मला तो परत लिहायला लावी. परत परत लिहिल्यामुळे माझे अक्षर घोटीव व वळणदार झाले. mazi Aai -Marathi nibhandh'

 

मला आठवतेय, मी चौथीत असताना माध्यमिक शिष्यवृत्ती परीक्षेच्या वेळी परीक्षेला जाण्यापूर्वी मला अचानक उलटया व्हायला लागल्या. मी परीक्षेला घाबरायचो. कशीबशी परीक्षा संपवून मी घरी आलो. आईने ओळखले, याला परीक्षेची भीती वाटते. मग पाचवीपासून तिने मला शालाबाहय अनेक परीक्षांना बसवले आणि आता कोणत्याही परीक्षेचे मला अजिबात भय वाटत नाही. असे घडवले मला माझ्या आईन. म्हणूनच मनात येते,

          'न ऋण जन्मदेचे फिटे."

माझ्या आईने माझ्यासाठी स्वतःच्या 'करीअर'चा कधीच विचार केला नाही. ती स्वतः एम्. एस्सी. असूनही मी लहान असताना तिने कधी नोकरीचा विचार केला नाही. मी आठवीत गेल्यावर तिने पीएच्. डी. केली, तीही शिष्यवृत्ती मिळवून. अभ्यास करतानाही ती घरातील  सर्व कामे स्वतः करत होती.

माझ्या आईचे माझ्या प्रत्येक गोष्टीकडे अगदी बारीक लक्ष असते. मी काय वाचावे.। कोणकोणत्या स्पर्धात भाग घ्यावा याकडे तिचे कटाक्षाने लक्ष असते. तिच्या वाचनात काही चांगले आले की ती आवर्जून मला वाचायला सांगते; पण माझे निर्णय मीच घ्यावेत याबाबत आग्रही असते. खरोखरच आई आपल्या मुलासाठी किती कष्ट उपसत असते.

 जिजाऊन शिवाजीला स्वराज्याची प्रेरणा दिली. महात्माजींच्या मनात सत्याचा आग्रह त्यांच्या मातेने ठसवला तर भूदानाची कल्पना विनोबांना आईने सुचली ती आईच्याच शिकवणुकांतून. विनोबांची आई म्हणे, ' विन्या, आपल्याजवळ पाच घास असतील, तर त्यातील एक तरी दुसऱ्याला दयावा.


आई हा थोर गुरू आहे, म्हणून तर बापूजी म्हणत, 'एक आई शंभर गुरूंहूनही श्रेष्ठ आहे.' आजच्या काळातील दहशतवाद, भ्रष्टाचार वगैरे समाजविघातक गोष्टींविषयी बोलत असताना परवा आई म्हणाली, "प्रत्येकाने लक्षात ठेवावे की, प्रत्येकालाच असते आई. " खरेच प्रत्येकाने आपल्या मातेच्या शिकवणुकीचा विचार केला तर हिंसकांचे हात हिंसा करताना थबकतील.


आईने आपल्यासाठी केलेल्या या सर्व गोष्टी आठवल्या की मनात येते, लहानपणापासून - आईचा विरह ज्याच्या वाट्याला आला असेल, त्याचे केवढे दुर्भाग्य! म्हणून कवी यशवंत म्हणतात,


'स्वामी तिन्ही जगाचा आईविना भिकारी'